Vanmorgen lekker uitgeslapen tot 8.30 uur.

Vandaag gaan we eindelijk naar what pho en het koninklijk paleis.

In de loby werd er meteen al geroepen 'taxi' nee dank jullie wel, we worden maar een keer besodemieterd. Aan de hoofdweg een taxi aangehouden die ons naar het Koninklijk Paleis bracht. Het was toen al niet om te harden zo warm en klam. Koninklijk huis was weer gesloten omdat er weer gebeden werd. We moeten wachten tot 13.30 uur. Dan maar direct door naar what pho. 50 bath en we konden naar binnen. Wat een inmens groot beeld. Krijg je niet zomaar op de foto. Wij waren al flink verhit vanwege de loop rit er naartoe. Toen moesten we weer terug. Ieder tuk tuk rijder hield ons aan en vertelde dat het Koninklijk Paleis dicht was. Daar trappen wij natuurlijk niet in maar werden het soms flink zat. We hadden gelezen dat de thai niet opdringerig is, maar ik denk door de toestand met de roodhemden dat de situatie nu even veranderd is. Waar je ook loop, iedereen wil wat aan je kwijt. Rob werd staande gehouden door een man die hem een paraplu wilde aansmeren. Hij liep wel 50 meter mee. En ik maar lachen had nergens last van ik liep twee meter voor rob uit haha. Op een gegeven moment was rob het zo zat na zoveel keer nee gezegd te hebben, zich omdraaide en met zijn borst vooruit stekend 'en nou opzouten' riep goh wat schrok die man hihi. Het is hier alle dagen Koninginnedag. Mensen op straat die van alles te koop hebben. Van vieze haarstukjes tot tweedehands horloges en weet ik veel wat voor troep nog meer. Eindelijk bij het Koninklijk Paleis aangekomen, hing me broek bijna op mijn knieën dit keer niet van het gezeur, maar van het zweet samen met de camera, portomonai enz. Het leek wel of alles steeds zwaarder werd. Wat een gebouwen daar en wat een bling bling. Een aantal foto's gemaakt maar niet overal mocht je je camera gebruiken. Op een gegeven moment waren we het zo zat door de warmte dat we een taxi naar het hotel namen en daar lekker het zwembad in gedoken zijn. Lekker wat gedronken ,een douche en afscheid van het hotel genomen. Van greenwood uit werd ons aangeraden om de boot te nemen waarna het nog 10 min. lopen zou zijn naar het station. Wij nog vragen welke richting we uit moesten. Links af dus wij die kant uit met de boot. Nou dat is al een hele ervaring om mee te maken. Rob moest gauw in de boot springen, dan gaf ik het handvat aan hem zodat hij hem de boot in kon trekken. Alles vlug, vlug want de boot gaat snel weer verder. Het is maar goed dat we jong en soepel zijn haha. bij de tweede halte moesten we eruit was ons verteld. Wij het in de boot nog maar een keer voor de zekerheid vragen. Moesten we verdorie de andere kant uit. Dat hadden wij weer. Ik was er al bang voor. Een thai's meisje die een beetje engels sprak zou ons helpen. Weer snel de boot uit en het meisje volgen. We moesten de taxi nemen. Zij zou ons helpen. Met onze rugtassen en de koffer naar boven naar de grote weg. Rob kon zich alweer douchen de druppels vielen van zijn kin. Aan de grote weg 2 x 3 baans moesten we aan de overkant zien te komen. Aan onze kant stonden de auto's stil, dus wij er tussen door. Op de helft stil staan en goed uitkijken want ze scheurden zo hard langs ons heen best gevaarlijk. En maar wachten tot we over konden. Maar ja achter ons begon het verkeer inmiddels te rijden. Een auto is misschien wel zijn spiegel kwijt, want die kwam met een rot klap tegen rob zijn rugtas. Op die drukke weg boven aan de brug een taxi aangehouden die ons naar het station zou brengen. Hoe verzin je het, dat kan alleen in Thailand. Hij reed ons dus weer de weg terug en ja hoor plotseling zagen we ons hotel staan. Nu maar hopen dat de chauffeur ons inderdaad naar het juiste station zou rijden. We betaalden en liepen het station binnen. Bij de informatie balie vertelde ze ons dat we goed zaten pfffffffff dat was een hele geruststelling we hadden er niet aan moeten denken om nogmaals de taxi te moeten nemen in dit drukken verkeer. Op de eerste verdieping was een kioskje waar we een broodje namen met een bakkie koffie. Opeens ging er harde muziek aan en stond iedereen op. Oeps wij ook meteen met onze gat omhoog. Een beetje eerbied mag je wel hebben voor de thai hun Koning. Na het broodje ben ik even naar buiten gegaan om een peukie te roken. Kom ik terug zie ik dat het Nederlands elftal op een groot scherm wordt uitgezonden. Rob keek me heel sip aan. Wat was nou het geval. Nu werd het Nederlands volkslied gespeeld en stond hij daar in zijn eentje. Iedereen bleef zitten. Maar we konden wel een half uurtje tv kijken. Helaas scoorde Nederland niet, want anders stonden we met zijn tweetjes te juigen. Toen het 19.00 uur was zijn we naar de trein gelopen. Nou daar zitten we dan jut en jul tegenover elkaar. De trein vertrok precies op tijd. Nou je weet niet wat je ziet. Hij reed weliswaar langzaam, maar we reden gewoon langs mensen die naast de treinrails wonen en een kind op hun arm dragen, waarbij wij bij de mensen hun huisnaar binnen keken. Sommige hadden een tv. Maar het was echt arme troef hoor. Wij vragen ons af of deze mensen werkelijk gelukkig zijn. We verblijven immers in het land van de glimlach. Plotseling had een conducteur een heel klein televisietje. Ik dacht al dat ik voetbal hoorde, dus ik op mijn beste engels vragen of dit waar was. Ja hoor dat was een tvtje met voetbal erop. Het was 1-0 voor Nederland joepie. Rob meteen zijn orange leeuw shirt uit de koffer pakken, en deed deze bij een conducteur aan. Dit vliegensvlug op de camera gezet. Daarna kwam meneer terug, het was inmiddels 2-0 en einde van de wedstrijd. Daar moest natuurlijk op gedronken worden. Wij wisten niet dat je in de trein bier kon kopen dus hadden wij dit van tevoren al gedaan. Rob had zijn pilsje onder tafel gehouden, toen plotseling de conducteur weer langs kwam en vroeg of Rob een biertje wilde. Dat konden we natuurlijk niet afslaan. Hij vroeg of ik ook een biertje wilde ik bedankte hem vriendelijk en vertelde dat ik dat niet lekker vind. Waarop hij vroeg of hij een biertje mocht. Natuurlijk mocht hij dat o, o, wat kan je een Thaise man snel gelukkig maken. Rob heeft nog nooit met zo'n rotvaart zijn blikje bier leeg gedronken. Met een bic-smile kwam hij met twee biertjes aanzetten. Nam meteen een slokje en liet het staan om weer zijn werk te hervatten. Wanneer er niemand van de (politie) in de buurt is neemt hij snel een slokje. Hij maakte mij erg blij door te zeggen dat ik op het heren toilet mocht roken. Hij liep voor me uit en zette het raam open. Ik snel naar binnen. Moest boven een Frans toilet staan en voelde me een beetje een gevangene. De tralies zaten voor het raampje. Snel mijn peukie opgerookt, die kon ik natuurlijk niet brandend naar buiten gooien. Er was een klein wasbakje met een voetpomp. Ik pompen maar er kwam geen water uit. Toen ik achter me keek zag ik dat er een slang hing. Hiermee mijn sigaret uitgemaakt, en door de tralies gegooid. Toen ik naar mijn handen keek waren ze me toch zwart, dus die ook meteen gewassen. We stopte plotseling bij een klein stationnetje waarop rob riep 'geef me mijn orange shirt'dus ik meteen in de koffer duiken, gelukkig lag hij nog boven op. Hield hij het shirt voor het raam. Alle mensen lachen natuurlijk en hun duim opsteken. Het voetbal leeft hier ook. We zien die mensen gelukkig nooit meer haha. Zometeen maar de bak fruit naar binnen werken die we in de trein gekocht hebben, en daarna duiken we ons bedje maar in. Morgen weer een dag. Ben benieuwd hoe die gaat verlopen.